Σάββατο 16 Μαρτίου 2024

Δεν μπορώ να συγχωρήσω!

 



Κυριακή της συγχώρησης και όλα πλέον μας προετοιμάζουν για την είσοδο της Μεγάλης  Σαρακοστής. Η εκκλησία έχει επιλέξει μια μέρα πριν την Καθαρά Δευτέρα να μας υπενθυμίσει ότι πρέπει να συγχωρηθούμε με αυτούς που μας πλήγωσαν, αλλά και να ζητήσουμε συγγνώμη προς αυτούς που εμείς πληγώσαμε Όλοι οι χριστιανοί αναγνωρίζουν την αξία της συγχώρησης, στην πράξη  όμως η απόφαση και εκτέλεσή της είναι άβολη, δύσκολη, κάποιες φορές αδιανόητη έως και αδύνατη. Ποιες είναι αυτές οι δυνάμεις μέσα μας που μας κάνουν πληγωμένους μοιρολάτρες ενώ κατά βάθος γνωρίζουμε καλά ότι η συγχώρηση είναι το μόνο λυτρωτικό βήμα προκειμένου να απαλλαγούμε από τα κρατούμενα του παρελθόντος που μας κυνηγούν και μας τιμωρούν;

Αυτοί που εμπνέονται από το Άγιο Πνεύμα, μπορούν να συγχωρήσει αμέσως και με άνεση. Όμως η συγχώρηση έχει στάδια, έχει σκαλοπάτια που ανεβαίνουμε και που πολύ  συχνά κατεβαίνουμε. Το σκαλοπάτι της χάριτος είναι το ανώτερο και βεβαίως  το ζητούμενο.  Όμως, δεν θα  φτάσουν όλοι στο σκαλοπάτι αυτό αν δεν το επιθυμούν καρδιακά και κυρίως αν δεν τους χαριστεί άνωθεν. Αξίζει όμως να δούμε σε ποια στάδια κινούμαστε οι περισσότεροι, και τι είναι αυτό μέσα μας που μας  δυσκολεύει τόσο πολύ να συγχωρήσουμε.

Γιατί δε συγχωρούν οι άνθρωποι; Οι λόγοι που κάποιος αρνείται να συγχωρήσει είναι πολλοί,  συνειδητοί και ασυνείδητοι.

Ένας βασικός λόγος είναι ότι πολλοί θεωρούν τη συγχώρηση ως μια πράξη αδυναμίας. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία που μας διηγείται διευθύντρια σχολείου της Αθήνας για τη φασαρία που δημιουργήθηκε ανάμεσα σε δύο μαθητές της. Η διευθύντρια, εκπαιδευμένη στο πρόγραμμα της συγχώρησης, βοήθησε τους μαθητές να αλληλοσυγχωρηθούν και να συμφιλιωθούν.  Ενώ όμως τα παιδιά  βρήκαν την λύση μεταξύ τους, ήρθε την επόμενη μέρα έξαλλη η μητέρα του ενός και ζήτησε τον λόγο από την διευθύντρια γιατί εξευτέλισε έτσι τον γιο της μέσα στην τάξη. «Τι εννοείτε τον εξευτέλισα;» ρώτησε έκπληκτη η διευθύντρια; «Τον αποδυναμώσατε μπροστά στα μάτια των συμμαθητών του με το να του ζητήσετε να πει συγγνώμη», απάντησε με αποτροπιασμό η μητέρα.

Κάποιες φορές, πιστεύουμε ότι συγχωρήσαμε, ενώ στο βάθος η εκδικητική τάση μέσα μας δεν έχει ακόμα εξαλειφθεί. Αυτό δεν είναι συγχώρηση. Ενδόμυχα πιστεύουμε ότι ο άλλος θα πρέπει να θυμάται δια βίου ότι μας πλήγωσε και να υποφέρει για αυτό που μας έκανε, ιδίως όταν δεν υπάρχει τρόπος να επανορθώσει. Αυτή η εκδικητική φύση του ανθρώπου που χαίρεται μυστικά  με τα παθήματα αυτού που τον έβλαψε, που αφήνει τον αρχικό θυμό να εξελιχθεί σε μνησικακία, περιγράφεται όμορφα και διεξοδικά από τον Αββά Δωρόθεο.

 Συχνά δυσκολευόμαστε πολύ να παραδεχτούμε ότι ο άλλος μπορεί να έχει δίκιο.  Δεν θέλουμε να του δώσουμε την χαρά να νιώθει δικαιωμένος. Αρνούμαστε να δούμε τα πράγματα από την πλευρά του και κλεινόμαστε εγωκεντρικά σε αυτό που εμείς πιστεύουμε ότι είναι δίκαιο, στη δική μας άποψη. Αρνούμαστε να δούμε τη δική μας ευθύνη.

Εκπαιδεύοντας την τελευταία δεκαετία εκατοντάδες εκπαιδευτικούς και μαθητές στην έννοια της συγχώρησης και μελετώντας τις ανθρώπινες αντιδράσεις στην αδικία, διαπιστώνω ότι για μια μεγάλη πλειονότητα η συγχώρηση δεν έχει  καμία αξία. Είναι μάλλον αδιάφοροι στην καλύτερη περίπτωση, έως και προκατειλημμένοι αν όχι και αντίθετοι στο να συγχωρήσουν. Πολύ συχνά ακούω: «και γιατί να συγχωρήσω; δεν τον πειράζω, δεν με πειράζει, δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσουμε να τα βρούμε. Μπορώ να συνεχίσω τη ζωή μου μια χαρά και έτσι».  Όσοι πιστεύουν ότι απλά αδιαφορώντας για το γεγονός ή απωθώντας το θα το ξεπεράσουν, αδικούν τους εαυτούς τους. Καμία πληγή δεν θεραπεύεται από μόνη της. Χρειάζεται δράση.

Οι  άνθρωποι συχνά δεν συγχωρούν, επειδή πιστεύουν  ότι με τον καιρό θα ξεχάσουν το γεγονός και κυρίως θα μειωθεί ο πόνος της αδικίας που τους πλήγωσε. Το τραύμα όμως δεν ξεχνιέται. Οι ουλές είναι ορατές, όσο κι αν προσπαθούμε να τις κρύψουμε. Όσο κι αν απωθήσουμε αυτό που μας πληγώνει, υπάρχει πάντα τρόπος να βγει προς τα έξω, είτε στο σώμα μας, είτε με μια απρόβλεπτη συμπεριφορά, είτε με μια μετάθεση του θυμού προς τρίτα πρόσωπα,  διαφορετικά από το αρχικό πρόσωπο που μας πλήγωσε.  

Πολλοί φοβούνται ότι αν συγχωρήσουν κάποιον, αυτός θα επαναλάβει την άσχημη πράξη και θα πληγωθούν ξανά. Κάποιοι άλλοι έχουν βαθιά μέσα τους αναλάβει το ρόλο του θύματος, έναν πραγματικά βολικό ρόλο που συχνά προκαλεί τη λύπηση των άλλων, και δυσκολεύονται να τον εγκαταλείψουν. Κάποιοι έχουν εμμονή με το γεγονός, και με διάφορους μηχανισμούς συντηρούν το τραύμα στη μνήμη τους.   Άλλοι, λανθασμένα  πιστεύουν ότι αν συγχωρήσουν θα πρέπει συγχρόνως  να συμφιλιωθούν με αυτόν που τους έβλαψε, κάτι το οποίο φυσικά δεν ισχύει, ιδίως στις περιπτώσεις που επιβάλλεται η προστασία  του εαυτού, όπως για παράδειγμα σε φαινόμενα κακοποίησης, εκφοβισμού κλπ. Κάποιοι άλλοι φοβούνται ότι αν συγχωρήσουν δεν θα αποδοθεί δικαιοσύνη.

Όταν συγχωρούμε δε σημαίνει ότι δεν θα επιδιώξουμε να αποδοθεί η δικαιοσύνη σε μια αδικία ή παραβατικότητα.  Όσο οι άνθρωποι κουβαλούν μέσα τους θυμό και εκδικητικότητα, δεν θα υπάρξει ποτέ ηρεμία και καταλλαγή. Δικαίωση μεν, αλλά και συγχώρηση. Αυτά μπορούν και είναι απαραίτητο να πάνε μαζί. Η δικαιοσύνη και το έλεος, δεν είναι αντίθετα, συμπληρωματικά είναι.  Απλά σε κάποιες περιπτώσεις το μεγάλο έλεος μπορεί να υπερβεί τη δικαιοσύνη. Αλλά κι αυτό ανήκει συνήθως στα υψηλά σκαλοπάτια που είναι για τους λίγους.

Μετά από το γιατί δεν συγχωρούν οι άνθρωποι θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να εξετάσουμε και το γιατί συγχωρούν οι άνθρωποι. Αυτό αποτελεί ειδική αναφορά, σε ξεχωριστό άρθρο, αξίζει όμως να επισημάνουμε πολύ  επιγραμματικά, ότι κι εδώ κυριαρχούν συνειδητοί και ασυνείδητοι μηχανισμοί. Κάποιοι συγχωρούν από καθήκον, επειδή «έτσι πρέπει» και με μια νομικίστικη διάθεση,
κάποιοι άλλοι για να κρατήσουν την εικόνα του «καλού παιδιού» που έχουν μέσα τους και δεν αντέχουν να την χαλάσουν.
Κάποιοι μπορούν να συγχωρήσουν μόνο αν ο άλλος τιμωρηθεί, ενώ κάποιοι άλλοι θέτουν ως προϋπόθεση να τους ζητήσει ο φταίχτης συγγνώμη πρώτα. Άλλοι συγχωρούν για να ανακουφίσουν τις ενοχές τους και άλλοι για να μειωθούν οι προστριβές.  

Η γνήσια όμως συγχώρηση είναι μια αγαπητική κίνηση, δεν ελέγχει τον άλλο ούτε εξαρτάται από το κοινωνικό πλαίσιο. Η αγάπη δεν καταστρέφεται από την  πράξη ενός ανθρώπου που μας πλήγωσε. Αντίθετα, η απουσία του άλλου από τη ζωή μου πονάει περισσότερο από το σφάλμα του.

Πώς συγχωρούν οι άνθρωποι;

Το πιο δύσκολο στη διαδικασία της συγχώρησης,  είναι το να δούμε τη δική μας ευθύνη στο γεγονός. Αυτό γίνεται ακόμα πιο δύσκολο όταν πρόκειται για κάτι στο οποίο φαινομενικά καθόλου δεν συμμετείχαμε, όπως μια ασθένεια ή ένα δυστύχημα. Όμως «όλοι οι άνθρωποι είναι ένας άνθρωπος και ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για όλους και για όλα» λέει ο στάρετς Ζωσιμάς στον Ντοστογιέφσκι. Κι ακόμα κι «αν δεν είμαστε προσωπικά ένοχοι, όλοι κουβαλάμε  το φορτίο αυτού που διέπραξε ο Αδάμ», αναφέρει ο Κάλλιστος Ware.

Όσοι θέλουν να ζήσουν εν Θεώ, αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους ακόμα κι όταν δε φταίνε εμφανώς.    Είναι γνωστός σε πολλούς ο κυρ-Παναγής στην Κύπρο που έλεγε, «εγώ φταίω για την εισβολή των Τούρκων.  Αν ήμουν άνθρωπος της προσευχής και ευάρεστος στο Θεό, αυτό δεν θα είχε συμβεί». Οι λέξεις όμως φταίω και  ενοχή είναι πλέον απαγορευμένες λέξεις στον δυτικό πολιτισμό, τον πολιτισμό του εγωκεντρισμού και του ατομισμού. Όλη η τάση του μετανεωτερικού ανθρώπου  είναι να νιώσει απενεχοποιημένος από οτιδήποτε βαραίνει τη συνείδηση του. 

Η ανάληψη ευθύνης με επίγνωση οδηγεί στη συγχώρηση.  Έχοντας κατανοήσει την αδυναμία της ανθρώπινης  φύσης άρα και τη δική μας αδυναμία, συγκαταβαίνουμε προς τον άλλο,  τον βλέπουμε με τα μάτια της συμπόνιας, κατανοούμε τον άνθρωπο ως ευάλωτο και όχι ως κακό.  Ως αδύναμοι και πονεμένοι, ως αμαρτωλοί και ένοχοι, αλλά και ευγνώμονες συγχρόνως για όλα όσα έχουμε απολαύσει από έναν Θεό ο οποίος πρώτος συγκαταβαίνει και μας συγχωρεί, πώς  μπορούμε να μη δώσουμε κι εμείς συγχώρηση σε αυτόν που μας έβλαψε;

Για να φτάσει κανείς στη συγχώρηση θα περάσει από πολλά στάδια. Θα αντιδράσει, θα οργιστεί, θα θρηνήσει, θα παλέψει, ενδεχομένως θα αποδεχτεί. Σίγουρα δεν θα ξεχάσει, ούτε ο πόνος θα φύγει.  Θα φτάσει όμως κάποια στιγμή  στη διαπίστωση ότι για να ζήσει θα πρέπει να προχωρήσει, να ανέβει σκαλοπάτι, να αλλάξει στάδιο.  Για να προχωρήσει θα πρέπει πρώτα  να αποστραφεί το κακό που κυριαρχεί μέσα του. Μετά από πολύ χτύπημα και μάτωμα έρχεται η εμπέδωση ότι το κακό αυτό καταστρέφει τη σχέση μας με τον Θεό, με τον εαυτό μας και με τους άλλους.  Είναι η στιγμή που το «Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» που είπε ο Χριστός πάνω στον σταυρό, αποκτά άλλο νόημα, πολύ προσωπικό και μοναδικό. Έτσι ξεκινά το σπάσιμο της αλυσίδας του θυμού και του μίσους.

Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος του κακού,  χρειάζεται πολλή δύναμη.  Ο δυνατός θα κάνει το πρώτο βήμα. Η αρχή δεν γίνεται  γενικά και αόριστα στον κόσμο, αλλά συγκεκριμένα  με τον κάθε ένα δικό μας και κοντινό άνθρωπο με τον οποίο έχει διαρραγεί η σχέση. Το εγχείρημα αυτό απαιτεί υπέρβαση και μεγαλοψυχία, αλλά είναι απίστευτα μεγαλειώδες.

Τι γίνεται όμως με αυτούς που δεν πιστεύουν στην ύπαρξη Του; Τι νόημα μπορεί να έχει για αυτούς η συγχώρηση;  Όλοι είμαστε φτιαγμένοι κατ’ εικόνα Του και όλοι βαθιά μέσα μας, ανεξαρτήτως πίστης, έχουμε γνώση και αίσθηση ότι ζούμε καλύτερα συμφιλιωμένοι και ενωμένοι, παρά διχασμένοι και χωρισμένοι. Όλοι είμαστε δημιουργήματα του Θεού κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Του και ο Θεός είναι Τριάδα προσώπων εν κοινωνία. Η κοινωνία αυτή αφορά την ουσία της ύπαρξής μας, είναι οντολογικής σημασίας και αποτελεί το βασικότερο στοιχείο του (πνευματικού) DNA μας. Η επιθυμία για κοινωνία είναι βαθιά, πανανθρώπινη και ζωοφόρος. Οποιαδήποτε άρνηση της καταστρέφει εμάς τους ίδιους.  Όταν αρνηθεί κανείς  τη συγχώρηση είναι σαν να τιμωρεί τον εαυτό του. Όλο αυτό το μίσος επιστρέφει  στον ίδιο και προκαλεί ρωγμές στην υπόστασή του .

Η συγχώρηση είναι επιλογή. Συγχώρηση σημαίνει εξάσκηση της αγάπης. Αυτός που επιλέγει να μη συγχωρήσει, αρνείται να αγαπήσει.  Μπορεί να μην είναι έτοιμος, να θέλει τον χρόνο του, αλλά κάποια στιγμή αυτό θα γίνει   δυσβάσταχτο. Η αγάπη έχει ως κίνητρο την ενότητα και ως κέντρο τον άλλο, όχι τον εαυτό μας.  Όταν όμως αγαπάμε τον άλλο, αγαπάμε και τον εαυτό μας, τον εαυτό μας ως εικόνα Θεού.  Ο μόνος τρόπος να βρούμε τον εαυτό μας ως εικόνα Θεού είναι να τον απαρνηθούμε, όπως μας διδάσκει ο Χριστός. Όσο πιο πολύ αυτοδικαιωνόμαστε, τόσο περισσότερο δυσκολευόμαστε να συγχωρήσουμε. Όταν παλεύουμε για το εγώ, χάνουμε το εμείς.

Ο πόθος της κοινωνίας με τον άλλο είναι έμφυτος, τρέφει την ύπαρξη μας και δίνει νόημα στην υπόσταση μας. Όταν το πνεύμα μας κοινωνεί και συν-χωρεί μέσα στο πνεύμα του Θεού, η παραμορφωμένη φύση μας ανακαινίζεται και η ψυχή μας αισθάνεται ελεύθερη και ειρηνική. Συγχωρώντας τον αδελφό μας εισαγόμαστε στη διαδικασία της σωτηρίας όλης της ανθρωπότητας λέει ο Άγιος Σωφρόνιος του Essex.  Η θεϊκή ζωή εντός μας αναδεικνύεται μέσα από τη συγχώρηση  προς τον άλλο. Τον κάθε άλλο, αφού όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως μετέχουμε της φύσεως του Αδάμ, άρα και της πτώσεως του, και έχουμε όλοι εξίσου ανάγκη συγχώρησης.

 

Πέλη Γαλίτη-ΚυρβασίληM.Ed, Ph.D 

Ψυχοπαιδαγωγός, 

Υπεύθυνη προγράμματος «Αγωγή στη Συγχώρηση»

University of Wisconsin-Madison, USA

 

ΠΗΓΗ

Τρίτη 5 Μαρτίου 2024

Ποια η θέση της γυναίκας στην εκκλησία; - κ. Θανάσης Παπαθανασίου


Στο πέρασμα του χρόνου πλήθος πολιτισμών υπέσκαπταν και υποσκάπτουν την θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Αυτή είναι μια παθογόνα στάση, αφού με αυτόν τον τρόπο η γυναίκα χειραγωγείται και της αφαιρείται το δώρο του αυτεξουσίου, που ο Κύριος αφειδώλευτα μας παρείχε. Συνήθως τέτοιες πεποιθήσεις υποκρύπτουν δόλο και συμφέροντα. Ωστόσο, η σάρκωση του Λόγου του Θεού απεδείχθη μοιραία για την φύση της γυναίκας στην ιστορία, εδραιώνοντας ανεπανάληπτα την ισότητα-ισονομία μεταξύ του ανδρός και της γυναικός. Άλλωστε ουκ ολίγες φορές, η γυναίκα κατάφερε να «φτάσει» το καθ΄ομοίωσιν και να έρθει σε κοινωνία με τον Θεό. Η προφορική και έμπρακτη διδασκαλία του Χριστού (η ενεργός συμμετοχή της γυναίκας στην ζωή του Θεανθρώπου) ανέδειξε επαναστατικά την θέση της γυναίκας, σε μία εποχή που δεν είχε κανένα δικαίωμα. Έτσι λοιπόν, χαράχτηκε εν Χριστώ η πορεία της γυναίκας και διασφαλίζεται στους κόλπους της Εκκλησίας, μέσω του ευαγγελικού μηνύματος και της ζώσας παράδοσής της. Με τον κ. Θανάση Παπαθανασίου, Αναπληρωτή Καθηγητή στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών

Κυριακή 3 Μαρτίου 2024

«Από τη σύγκρουση στη συνάντηση: Διδακτικές διαδρομές για την ανάσχεση της βίας, του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας»

 


Ένα νέο βιβλίο κυκλοφορεί από την Εκδοτική Δημητριάδος της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου. Πρόκειται για ένα εκπαιδευτικό εγχειρίδιο, με τίτλο «Από τη σύγκρουση στη συνάντηση: Διδακτικές διαδρομές για την ανάσχεση της βίας, του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας» και είναι καρπός της εργασίας της Βάσως Γώγου, του Απόστολου Μπάρλου, του Νίκου Τσιρέβελου και του Χρήστου Φραδέλλου, τεσσάρων θεολόγων με μακρόχρονη πείρα στην εκπόνηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων και στην αντιμετώπιση φλεγόντων ζητημάτων της θρησκευτικής εκπαίδευσης.
Το βιβλίο προήλθε από τη συμμετοχή της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου στο ευρωπαϊκό διεπιστημονικό πρόγραμμα EDUC8 («Εκπαίδευση για τη δημιουργία ανθεκτικότητας»), όπου συμμετείχαν πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και οργανισμοί που ειδικεύονται στη μετάδοση και διάδοση της γνώσης. Πιο συγκεκριμένα, το πρόγραμμα EDUC8 είχε ως στόχο να φέρει σε επαφή θρησκευόμενους νέους από διαφορετικές παραδόσεις (Ορθοδοξία, Ρωμαιοκαθολικισμός, Προτεσταντισμός, Ιουδαϊσμός και Ισλάμ) αλλά και μη θρησκευόμενους, και να δημιουργήσει διάλογο πάνω στα μεγάλα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου (μισαλλοδοξία, πόλεμος, κλιματική κρίση κλπ), οικοδομώντας γέφυρες επικοινωνίας αντί για τείχη άγνοιας, μίσους και προκαταλήψεων.
Το βιβλίο αποτελεί τμήμα του διδακτικού υλικού του προγράμματος EDUC8 για τους Ορθόδοξους μαθητές, με μικρές προσαρμογές που έγιναν με βάση το εκπαιδευτικό πλαίσιο στην Ελλάδα. Οι θεματικές ενότητες του βιβλίου είναι (1) συναντώντας βία στα βιβλικά κείμενα, (2) συνάντηση με τον διαφορετικό «άλλο», (3) συνάντηση με το φυσικό περιβάλλον και (4) από τη σύγκρουση στη συνάντηση: πόλεμος και ειρήνη. Απευθύνεται στους/στις εκπαιδευτικούς και στους κατηχητές/στις κατηχήτριες, οι οποίοι/ες θα έχουν την ευκαιρία να αξιοποιήσουν το πρώτο μέρος κάθε ενότητας ως διδακτικό εγχειρίδιο στην εκπαιδευτική τους ομάδα, ενώ στο δεύτερο μέρος κάθε ενότητας θα βρουν τις θεολογικές προϋποθέσεις και τις οδηγίες για τη διδακτική προσέγγιση του θέματος. Βασικός στόχος του βιβλίου είναι να οδηγήσει τα παιδιά και τους νέους να οικοδομήσουν αντοχές και αντιστάσεις ενάντια στο θρησκευτικό φανατισμό, τη μισαλλοδοξία, τη ριζοσπαστικοποίηση και την πολιτικο-θρησκευτική πόλωση, με βάση τη Ορθόδοξη θεολογική παράδοση.

Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2024

Σχεδιάζοντας και Διδάσκοντας Θρησκευτικά με τα νέα Προγράμματα Σπουδών. Διδακτικά σενάρια για το μάθημα των Θρησκευτικών




Ανακοινώθηκε το τελικό πρόγραμμα του 5ου Πανελληνίου Συνεδρίου "Σχεδιάζοντας και Διδάσκοντας Θρησκευτικά με τα νέα Προγράμματα Σπουδών. Διδακτικά σενάρια για το μάθημα των Θρησκευτικών" που θα πραγματοποιηθεί στις 23-25/2/2024 στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.


Το πρόγραμμα του συνεδρίου στον ακόλουθο σύνδεσμο:

Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2024

The Lesson / Το Μάθημα

 

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΔΩ ή ΕΔΩ


Η σειρά αναπτύσσει μέσα σε έξι μισάωρα επεισόδια την διαμάχη Ισραηλινών-Αράβων, ένα θέμα τραγικά επίκαιρο.

Η σειρά βασίζεται σε τρεις πυρήνες. Ο ένας αφορά τον σχολικό εκφοβισμό, τον ρατσισμό και τον διαχωρισμό και ο άλλος την πολιτική ή κοινωνική άποψη εντός του σχολικού περιβάλλοντος. Μια 17χρονη μαθήτρια κατηγορεί Άραβες μαθητές για την συμπεριφορά τους και με την σύμφωνη γνώμη και άλλων συμμαθητών, ζητούν στην ουσία την απαγόρευση εισόδου τους σε μέρη όπως η σχολική πισίνα, φτάνοντας στο σημείο να προτείνουν πινακίδες «Απαγορεύονται οι Άραβες», με την ίδια να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και αντιστοίχως να υπάρχουν σχόλια για τα κιλά της.

Ο άλλος αφηγηματικός πόλος αφορά την πολιτική αντιπαράθεση, μιας και ο αριστερός καθηγητής διαφωνεί ανοιχτά με την μαθήτρια και έτσι έρχεται στο προσκήνιο ένα γεγονός: ότι στο Ισραήλ έχουν στην πραγματικότητα απολυθεί καθηγητές λόγω των πολιτικών τους απόψεων, ένα γεγονός που αποτέλεσε και την αρχική επιρροή για την δημιουργία της σειράς.

Ο τρίτος άξονας της σειράς είναι ο διαδικτυακός διασυρμός. Η μαθήτρια ανεβάζει βίντεο με τον καθηγητή, το οποίο γίνεται viral και τον κατηγορεί για τις απόψεις του, θυμίζοντάς μας τον αντίστοιχο διασυρμό και την προσπάθεια υπονόμευσης της καριέρας της Tar, στην ομώνυμη ταινία με την Κέιτ Μπλάνσετ.

πηγή

Μια πολιτική συζήτηση ανάμεσα σε έναν καθηγητή πολιτικής αγωγής και μια τελειόφοιτη μαθήτρια ξεφεύγει από τον έλεγχο και γίνεται προσωπική. Επιφανειακά, πρόκειται για μια μάχη για τη δικαιοσύνη μεταξύ αριστερού και δεξιού, άνδρα και γυναίκας, καθηγητή και μαθητή. 

Αλλά η ορμητική, καταστροφική δύναμη του θέματος οφείλεται στις πληγές που αιμορραγούν στις καρδιές και των δύο πρωταγωνιστών.

 Η αντιπαράθεσή τους είναι σαν ένα βότσαλο που πετιέται στη λίμνη, και οι κυματισμοί που δημιουργεί επηρεάζουν: την τάξη (1), το σχολείο (2), την κοινότητα (3), τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (4), την τοπική πολιτική (5) και την πραγματικότητα (6). Όσο περισσότερο εξαπλώνονται οι κυματισμοί, τόσο περισσότερο πολλαπλασιάζονται οι εμπλεκόμενες δυνάμεις και οι θιγόμενοι κοινωνικοί κύκλοι

Βραβείο Καλύτερης Σειράς και Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στο Διεθνές Φεστιβάλ Σειρών των Καννών, 2022

πηγή

Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2024

Τεκνογονία/τεκνοθεσία: οι Πατερικές διαστάσεις ενός προβληματισμού


Το ζήτημα του κοινωνικού και βιολογικού φύλου, που παρουσιάστηκε τα τελευταία χρόνια στις δυτικές κοινωνίες, δείχνει να λαμβάνει φλέγουσα σημασία στις μέρες μας, ακόμη και στην μέχρι χθες συντηρητική κι εν πολλοίς "ανατολική" Ελλάδα. Προξένησε και συνεχίζει να προξενεί πλήθος ερωτημάτων και διχογνωμιών τόσο στην επιστημονική κοινότητα όσο και στην κοινωνία . Τι είναι, τελικά, φυσι(κ)ο-λογικό, και με ποιά κριτήρια μπορούμε να το ορίσουμε; Ποιός είναι ο σκοπός του γάμου και ποιά η θέση της τεκνογονίας - τεκνοθεσίας μέσα σε αυτόν; Γεννιέται κάποιος με συγκεκριμένο φύλο ή το επιλέγει στην πορεία; Έχει λόγο η φύση και η βιολογία πλέον ή εμπίπτουν στην πολιτική ορθότητα; Η διαχρονική άποψη της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι μία και συγκεκριμένη. Με σεβασμό και αγάπη σε κάθε πρόσωπο παλεύει να αναδείξει τη φύση του κάθε ανθρώπου που δεν είναι άλλη από την κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του Κυρίου δημιουργία του. Αν σκύψουμε στην Παράδοση της Εκκλησίας, αν "ακούσουμε" τη Γραφή και τους Πατέρες θα λυθούν όλες οι απορίες και όλα τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου. Με τον κ. Απόστολο Νικολαΐδη, Ομότιμο Καθηγητή της Κοινωνικής Θεολογίας ΕΚΠΑ.

Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2023

Ευαγγελικό κείμενο Χριστουγέννων


Τοῦ δὲ Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλέεμ τῆς Ἰουδαίας ἐν ἡμέραις Ἡρῴδου τοῦ βασιλέως, ἰδοὺ μάγοι ἀπὸ ἀνατολῶν παρεγένοντο εἰς Ἱεροσόλυμα λέγοντες· Ποῦ ἐστιν ὁ τεχθεὶς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων; εἴδομεν γὰρ αὐτοῦ τὸν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καὶ ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ.
 Ακούσας δὲ Ἡρῴδης ὁ βασιλεὺς ἐταράχθη καὶ πᾶσα Ἱεροσόλυμα μετ’ αὐτοῦ, καὶ συναγαγὼν πάντας τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ γραμματεῖς τοῦ λαοῦ ἐπυνθάνετο παρ’ αὐτῶν ποῦ ὁ Χριστὸς γεννᾶται. Οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Ἐν Βηθλέεμ τῆς Ἰουδαίας· οὕτως γὰρ γέγραπται διὰ τοῦ προφήτου· Καὶ σύ Βηθλέεμ, γῆ Ἰούδα, οὐδαμῶς ἐλαχίστη εἶ ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα· ἐκ σοῦ γὰρ ἐξελεύσεται ἡγούμενος, ὅστις ποιμανεῖ τὸν λαόν μου τὸν Ἰσραήλ. 
Τότε Ἡρῴδης λάθρᾳ καλέσας τοὺς μάγους ἠκρίβωσεν παρ’ αὐτῶν τὸν χρόνον τοῦ φαινομένου ἀστέρος, καὶ πέμψας αὐτοὺς εἰς Βηθλέεμ εἶπε· Πορευθέντες ἐξετάσατε ἀκριβῶς περὶ τοῦ παιδίου· ἐπὰν δὲ εὕρητε ἀπαγγείλατέ μοι, ὅπως κἀγὼ ἐλθὼν προσκυνήσω αὐτῷ. Οἱ δὲ ἀκούσαντες τοῦ βασιλέως ἐπορεύθησαν· καὶ ἰδοὺ ὁ ἀστὴρ ὃν εἶδον ἐν τῇ ἀνατολῇ προῆγεν αὐτοὺς ἕως ἐλθὼν ἐστάθη ἐπάνω οὗ ἦν τὸ παιδίον· ἰδόντες δὲ τὸν ἀστέρα ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην σφόδρα.
 Καὶ ἐλθόντες εἰς τὴν οἰκίαν εἶδον τὸ παιδίον μετὰ Μαρίας τῆς μητρὸς αὐτοῦ, καὶ πεσόντες προσεκύνησαν αὐτῷ, καὶ ἀνοίξαντες τοὺς θησαυροὺς αὐτῶν προσήνεγκαν αὐτῷ δῶρα, χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν· Καὶ χρηματισθέντες κατ’ ὄναρ μὴ ἀνακάμψαι πρὸς Ἡρῴδην, δι’ ἄλλης ὁδοῦ ἀνεχώρησαν εἰς τὴν χώραν αὐτῶν.

Κατά Ματθαίον Β 1-12.


Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα

Όταν δε εγεννήθη ο Ιησούς εις την Βηθλεέμ της Ιουδαίας, κατά τας ημέρας που βασιλεύς ήτο ο Ηρώδης, ιδού μάγοι (δηλαδή άνθρωποι σοφοί που εμελετούσαν και τους αστέρας του ουρανού) ήλθον από τας χώρας της Ανατολής εις τα Ιεροσόλυμα.

Και ερωτούσαν τους κατοίκους· “που είναι ο νεογέννητος βασιλεύς των Ιουδαίων; Διότι ημείς είδαμεν τον αστέρα αυτού εις την Ανατολήν και από το ουράνιον αυτό φαινόμενον επληροφορηθήκαμεν την γέννησίν του και ήλθομεν να τον προσκυνήσωμεν”.

Όταν ήκουσεν ο βασιλεύς Ηρώδης να γίνεται λόγος δια νεογέννητον Βασιλέα εκυριεύθη από ταραχήν, διότι εφοβήθη μήπως του αρπάση εκείνος την βασιλείαν· μαζή με τον Ηρώδην εταράχθησαν και όλοι οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ (φοβηθέντες μήπως εκσπάση και εις βάρος αυτών η οργή του αιμοβόρου βασιλέως).

Ο Ηρώδης, αφού εκάλεσε και συνεκέντρωσε όλους τους αρχιερείς και γραμματείς του λαού (αυτούς που εθεωρείτο ότι εγνώριζαν τον νόμον και τους προφήτας) εζητούσε πληροφορίας, που, σύμφωνα με τας Γραφάς, θα εγεννάτο ο Χριστός.

Εκείνοι δε του είπαν· “εις την Βηθλεέμ της Ιουδαίας, διότι έτσι έχει γραφή από τον προφήτην Μιχαίαν· Και συ Βηθλεέμ, που ανήκεις εις την περιοχήν της φυλής Ιούδα μολονότι μικρά στον πληθυσμόν, δεν είσαι από απόψεως αξίας καθόλου μικρότερη και άσημη από τας μεγάλας πόλεις της φυλής του Ιούδα.

Και τούτο, διότι από σε θα προέλθη και θα αναδειχθή άρχων, ο οποίος ως καλός πομήν θα οδηγήση με στοργήν τον λαόν μου τον Ισραηλιτικόν”. Τότε ο Ηρώδης εκάλεσε κρυφίως τους μάγους και επληροφορήθη ακριβώς από αυτούς τον χρόνον, κατά τον οποίον είχε φανή ο αστήρ.

Κατόπιν τους έστειλε εις την Βηθλεέμ και είπε· “πηγαίνετε εκεί και εξετάσατε με κάθε ακρίβειαν όλα τα περί του παιδίου· και όταν θα το εύρετε, πληροφορήσατέ με, δια να έλθω εις την Βηθλεέμ να το προσκυνήσω και εγώ”.

Οι δε μάγοι, αφού ήκουσαν τα λόγια του βασιλέως, εξεκίνησαν και επορεύοντο εις την Βηθλεέμ· και ιδού το λαμπρόν αστέρι, που είχαν ίδει εις την Ανατολήν, επροπορεύετο και τους ωδηγούσεν, έως ότου ήλθε και εστάθη επάνω από τον τόπον όπου ευρίσκετο το παιδίον.

Οι μάγοι, όταν είδαν τον αστέρα, εδοκίμασαν πολύ μεγάλην χαράν (διότι ευρήκαν πάλιν τον ασφαλή οδηγόν των). Και ελθόντες εις την οικίαν είδαν το παιδίον με την μητέρα αυτού Μαρίαν και πεσόντες στο έδαφος επροσκύνησαν με βαθείαν ευλάβειαν αυτό· και ανοίξαντες τας αποσκευάς και τα θησαυροφυλάκιά των του προσέφεραν δώρα, χρυσόν και πολύτιμα αρώματα της Ανατολής, λιβάνι και σμύρναν.

Επειδή δε έλαβον εντολήν και οδηγίαν από τον Θεόν εις όνειρόν των να μη επιστρέψουν προς τον Ηρώδην, ανεχώρησαν δια την πατρίδα των από άλλον δρόμον.

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2023

Καλά Χριστούγεννα (2005) - Joyeux Noël

Ολόκληρη η ταινία στο youTube, παρακάτω:


Παραμονή Χριστουγέννων, 1914. Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος μαίνεται με ιδιαίτερη σφοδρότητα. 
Τρεις στρατιωτικές διμοιρίες, της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Μεγάλης Βρετανίας βρίσκονται στα γαλλο-ελβετικά σύνορα, καθηλωμένοι, μετά από πολύμηνες μάχες. 
Έχουν εγκλωβιστεί στα χαρακώματα, μέσα στη λάσπη, χωρίς να μπορούν να ξεφύγουν και να περάσουν τα Χριστούγεννα με τις οικογένειές τους.
 Όμως, η μουσική από το τραγούδι ενός Γερμανού τενόρου (Benno Fürmann) και της σοπράνο γυναίκας του (Diane Kruger) σε κάποιο από τα χαρακώματα, ξεσηκώνει τις τρεις εμπόλεμες διμοιρίες να παραμερίσουν τα μίση, κάνοντας ανακωχή, δίνοντας ο ένας τον άλλο ευχές για Ειρήνη και γρήγορη επιστροφή στα σπίτια τους. 
 Μια συγκινητική χριστουγεννιάτικη αντιπολεμική ταινία που βασίζεται στην απίστευτη αληθινή ιστορία της "Χριστουγεννιάτικης Ανακωχής του 1914". 
Συμπαραγωγή ανάμεσα σε πέντε χώρες το "Καλά Χριστούγεννα", περιλαμβάνει την αφρόκρεμα των ευρωπαίων ηθοποιών της εποχής μας, έχοντας ονόματα όπως η Diane Kruger ("Τροία", , "Ο Άγνωστος" κ.α.), ο Daniel Brühl ("Αντίο Λένιν" κ.α.), ο Guillaume Canet ("Ο Πόλεμος των Κουμπιών" κ.α.). και ο σπουδαίος Ian Richardson. Γλυκό και πικρό συνάμα το φιλμ του αξιόλογου Γάλλου σκηνοθέτη Christian Carion, προβάλλει ένα αισιόδοξο μήνυμα, τόσο σε μακροσκοπική (αλληλεγγύη μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών) όσο και σε μικροσκοπική (αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο), που σε κάνει να συγκινηθείς πραγματικά αλλά και να γελάσεις με την ψυχή σου. 
 Πρωτότυπος Τίτλος: Joyeux Noël Βαθμολογία IMDb: 7,7/10 Σκηνοθεσία: Christian Carion Πρωταγωνιστούν: Diane Kruger, Benno Fürmann, Natalie Dessay, Guillaume Canet, Daniel Brühl, Ian Richardson, Rolando Villazón, Lucas Belvaux, Frank Witter
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...